Ik heb mijn moeder nooit echt héél boos geweten, behalve dan die ene keer toen ze ziedend van woede na een hevige ruzie met mijn vader haar trouwjurk in stukken knipte.
Als kind van een jaar of zes, was ik helemaal van streek! Ik haalde diezelfde avond nog stiekem de verknipte jurk uit de vuilnisbak en maakte er de volgende weken trouwjurken van voor mijn barbiepoppen. Ik wilde het resultaat heel graag aan mijn oma tonen, maar dat mocht niet, want zij was de ontwerpster en naaister van de jurk.
De volgende jaren nam ik elke woensdag na school de trein om naar het naaiatelier van mijn oma te gaan. Ik was uitermate geboeid door haar vaardigheden als couturière en het komen en gaan van vele immer uitgedoste dames uit de hogere rangen van de maatschappij intrigeerde me. Mijn oma leerde me de basics van het ontwerpen en naaien en het werd al gauw een sport om elke woensdag met een nieuwe creatie naar huis te gaan.
In navolging van mijn oma langs vaderszijde en van mijn vader begon ik viool te spelen. Ik volgde les aan de muziekacademie van Zaventem. Ook dit gaf me innerlijke rust en het werd een onuitputtelijke bron waaraan ik me kon laven.
Thuis werd geregeld geopperd dat ik van mijn creativiteit nooit zou kunnen leven , tenzij ik er dag en nacht voor zou werken. Na lang twijfelen koos ik voor een job als leerkracht in het lager onderwijs. Het was op zich een goede keuze omdat ik er enerzijds mijn creativiteit ten dienste van de kinderen kon stellen en anderzijds was deze job vrij goed te combineren met mijn taak als mama van vier kids.
Ik werkte in een fijne school in het Brusselse. Mijn job als juf gaf me veel voldoening, maar mijn overdreven perfectionisme, inzet en gedrevenheid leidden uiteindelijk tot een burnout die ik - dankzij het bijna onophoudelijk creëren tijdens die periode - te boven ben gekomen.
Ondertussen rijpte het idee om met een eigen zaak te starten. Ik zou een eigen collectie voor dames tekenen, produceren en via homesale aan de man (?) brengen. Mijn zoon Thomas gaf me een duwtje door me in te schrijven voor het Go4business Unizo traject.
Mijn coach begeleidde me in het zetten van de eerste noodzakelijke stappen binnen het ondernemerschap. Doordat ik zelf al gestart was, werd de theorie onmiddellijk aan de praktijk getoetst en werd alles voor mij heel concreet.
Toen ik enkele maanden geleden toevallig een boetiek in Leuven binnenstapte, vroeg de zaakvoerster wie de ontwerper van de jumpsuit - die ik droeg en voor mijn 50ste verjaardag ontworpen had - was . Ik stelde mezelf voor en ben de winkel buitengegaan met een eerste bestelling. Ik wist niet wat mij overkwam.
De eerste bestelling heb ik volledig zelf geproduceerd. De volgende heb ik aan een naaiatelier in Roemenië uitbesteed.
De productie voor en verkoop aan winkels is een nieuwe uitdaging binnen mijn project waarvoor ik best wel ondersteuning kan gebruiken. Daarom komt het onderneemstersDUET ook nu op het juiste moment. Ik hoop dat mijn mentor een klankbord voor me kan zijn en me met haar expertise en ervaring de juiste stappen binnen het ondernemerschap leert zetten.
Ik kijk er in elk geval heel erg naar uit!
Terug naar overzicht
